Choroby, zaburzenia, szpital psychiatryczny.

Nimfa Drzewna · Oceniająca

Schizofrenia również nie zawsze jest ciekawa z punktu widzenia obserwatora. Chyba że przybiera jakąś formę gadania o kurczakach czy, jak w przypadku Luizy, przelewania swojego świata na rysunki i opowiadania o nim niestworzonych historii. Poza tym ona miała mentalność dziecka, była w niej pewna szczerość i niewinność, na tym polegał jej urok.

W moim przypadku było to tak, że psycholog stwierdziła, że potrzebne mi leki i dała mi namiary na fajną, konkretną psychiatryczkę. Nie za bardzo się orientuję w tych wszystkich skierowaniach i papierkach, moja mama to załatwiała. Na pewno decyzję podejmuje psychiatra, najpierw rozmawia z tobą, robi ogólny wywiad. Wiesz, najlepiej porozmawiaj z Twoją panią psycholog, bo oni (psycholodzy i psychiatrzy) siłą rzeczy ze sobą współpracują, dzieląc pacjenta, który ma równolegle prowadzone taką i taką terapię. Te branże się przenikają, więc powinna się orientować ;)

Agata · Oceniająca

moim zdaniem schizofrenia jest fascynująca. przybiera różne formy, potrafi powodować ogromne cierpienie, ale są też ludzie, którym ze swoją schizofrenią żyje się dobrze. poza tym nie bez powodu nazywana jest 'królową chorób psychicznych'.

rozmawiałam z psychologiem i na ostatniej wizycie po raz kolejny poruszyła sprawę leków i psychiatry, bo sama terapia u mnie skutków nie daje i przydałby się jakiś, hm, wspomagacz. moja mama jednak stwierdziła, że nie pozwoli na faszerowanie mnie lekami, chyba boi się o moją wątrobę. cudownie, że obojętne są jej pozostałe części mojego organizmu, które niszczę sobie codziennie coraz bardziej. Rolling Eyes

Nimfa Drzewna · Oceniająca

Może i tak. Świat Luizy był bardzo piękny, choć jak nie miała leków, stawał się też straszny i na pewno nie pozbawiony cierpienia.

Cóż, nie sądzę, by takie leki pod kontrolą mogły spowodować trwałe szkody w organizmie, nawet jeśli by tak było (zwłaszcza, że nie wiadomo, jak silną dawkę by Ci dała) korzyści "wspomagacza" są znacznie większe, jak zresztą sama zauważyłaś. Przekonaj może jakoś mamę, no nie wiem...

Agata · Oceniająca

Jutro mam wizytę u psychologa, zapytam ją jeszcze raz, co o tym sądzi i porozmawiam z mamą. Mi jest potrzebne coś, co pomoże mi nie niszczyć siebie, ale przecież nie powiem rodzicom, że zależy mi na tym dlatego, bo myślę, że mój organizm jest coraz słabszy i boję się, że mogę się wykończyć. Rolling Eyes

Aniss

Nie wiem, jakie masz stosunki z rodzicami, z tego co wnioskuję - nie najlepsze. Mam podobne i wiem, jak nudne i denerwujące są teksty pt. Porozmawiaj z nią, przecież to twoja mama. Jeżeli nie idzie ci z mamą, może dobrze pogadać o swoich spostrzeżeniach z osobą trzecią jak psycholog właśnie. Powiedzieć, czego się boisz. W końcu obowiązxuje ją tajemnica lekarska. Możesz też jej powiedzieć, żeby jakoś nakłoniła twoją mamę, przecież to, że twoja wątroba za 40 lat będzie do kitu nic nie znaczy w porównaniu z tym, że pożyjesz jeszcze 40 lat, jeżeli będziesz łykać tabletki. Ale chyba o tym wiesz.

Przez chwilę myślałam, czy nie skasować wiadomości, nie zamknąć okna forum i wyjść, gdziekolwiek, skoro piszę takie wiadome rzeczy. Nie wiem, chyba sama też wariuję.

Agata · Oceniająca

Fakt, nie najlepiej rozmawia mi się z rodzicami, ale to nic. Tak, jak podejrzewałam - psycholog zalecałaby leki, powiedziałam o tym mamie i zaczęła się wykręcać, że sama sobie poradzę, że daleko, że nie wiadomo jak działają i nie chce żebym chodziła cały dzień w półśnie, że długo się czeka... Powiedziała, że jak będę tam jeździć, a nie tylko po leki i 'do widzenia', to może mnie zapisać.
Teraz to już sama nie wiem. W tym tygodniu starałam się najbardziej i udało się powstrzymać objawy, może faktycznie poradzę sobie bez chemii? Kurczę, mam mętlik w głowie.

Nimfa Drzewna · Oceniająca

Skoro Twoja mama wydała już coś na kształt zgody, to przynajmniej porozmawiaj z psychiatrą. Skoro Ty sama nie czujesz się pewnie i boisz się o siebie, a specjalistka - psycholog, zaleca Ci leki... Tymczasowe 'dobrze' bywa mylne.

Katrina* · Oceniająca

Wiecie, ludzie genialni w większości są nienormalni. Dlatego myślę, że nienormalność jest lepsza niż normalność. Z resztą kiedy jest się normalnym ginie się tłumie, ginie się do tego stopnia, że gdy umrzesz nikt tego nie zauważy poza najbliższymi osobami.

A tak z innej beczki to chyba nie zwariowałam jeszcze tylko dzięki moim przyjaciółkom, a szczególnie jednej, która zaszczepiła mi obojętność względem wszystkiego. Moja mama uważa, że to złe, bo olewam również szkołę, ale skoro to idzie w parze z zupełnym nieprzejmowaniem się opinią ludzi, problemami i innymi dziwactwami to jest dobrze. Minie po prostu za mało obchodzi to, że jestem nieszczęśliwa by to kontemplować i wpadać w depresję.

Aniss

A ja uważam, że normalność to pojęcie względne. Nastolatkowie, którzy zachowują się "normalnie" gdzie indziej są wskazywani jako ci "nienormalni" i na odwrót, a tak naprawdę to większość ludzi chce być jak inni, by ludzie nie zwracali na nich zbytniej uwagi, by nie zauważali błędów, a tak naprawdę błędęm jest ich całe życie i powinni z tym skończyć. Z czym? Odpowiedzcie sobie sami.

Agata · Oceniająca

nienormalność lepsza niż normalność? nie wiem, zależy o jaką nienormalność chodzi. niektóre choroby psychiczne mogą faktycznie być niesamowicie interesujące i działać jak dodatkowy zmysł, inne to tylko ból i nic w nich fajnego.

w przyszłym tygodniu zapytam psychologa, czy może mi kogoś dobrego polecić, bo w tamtej okolicy jest psychiatrów od cholery i jeszcze trochę.

Nimfa Drzewna · Oceniająca

Katrina* · Oceniająca

Ja nie wierzę w życie pozagrobowe, więc jedyną szansą by jakoś egzystować wiecznie jest bycie zapamiętanym.
Poza tym nie wyobrażam siebie za Chiny w roli matki, więc niby jak ja mam się inaczej spełnić? Muszę zrobić coś dla świata.
Gdybym miała dzieci... to bym im współczuła.

Nimfa Drzewna · Oceniająca

Przecież chciałaś mieć całą gromadkę niegrzecznych synów, którzy rozrabialiby w szkole xD
Zresztą dziwna koncepcja, że kobieta, by się spełnić, musi być albo matką, albo robić wielkie rzeczy dla świata, i ma tylko te dwie opcje do wyboru? Baardzo ciekawe.
Zresztą też bym chciała "robić coś dla świata" jako tako, ale nie wyobrażam sobie poświęcenia absolutnego, rezygnacji z samej siebie w jakimś, zapewne, szczytnym celu, np. dla nauki (mwahahaha, wyobrażasz sobie Fringillę jako drugiego Einsteina? xD). Zresztą, zauważyliście? Geniusze często wyprzedzają swoje epoki i dopiero po dłuuugim czasie ludzie zaczynają rozumieć potęgę ich dokonań. Na pewno wielkie to i imponujące, ale ci ludzie chyba musieli liczyć się z wielką samotnością, czy nawet potępieniem :/.

Aniss

Tak, zazwyczaj, gdy żartuję, ludzie muszą to przetrawić i dopiero po jakimś czasie uświadamiają sobie, że to był żart, a gdy mówię już o czymś innym, z grzeczności nie wracają do poprzedniego wątku. Jestem geniuszem!

Nimfa Drzewna · Oceniająca

I jak się z tym czujesz? ;)