Krwawa

Krwawa · Oceniająca

Oczywiście, że nie wiem, jaka jesteś, bo i niby skąd? Ani przez chwilę nie przemknęło mi coś takiego przez myśl. Zauważyłam jednak, że wiele osób, usiłując bronić swoich racji, używa argumentu 'nie wiesz, jaka jestem' - bez względu na sytuację. No bo to taki uniwersalny argument, as w rękawie, który zgasi każdego i obróci sytuację na naszą korzyść.
Mniejsza jednak o to.
Sugerujesz zatem, że jestem chora, ponieważ biegam o piątej rano, mam problemy z utrzymaniem się w realnym, przyziemnym świecie, czasem gadam do siebie lub swojego kota, albo kłócę się ze swoją "drugą mną"? Eee... Chociaż właściwie... (Przypomniałam sobie właśnie, jak brzmi pierwsze zdanie w moim opisie na ocenialni ;P). No dobra, może masz rację i jest to objawem choroby. Ale nie chciałabym się z niej wyleczyć.
Niech będzie, że homoseksualizm można uznać za chorobę - ale tylko pod warunkiem, że uznamy za nią również miłość. A że ja uznaję ją za rodzaj schorzenia, mogę się z Tobą - jako tako - zgodzić. I na tym skończmy tę zaciętą dyskusję, bo widzę, że do niczego więcej nas nie doprowadzi :)

Diana · Oceniająca

Ja mam jeszcze coś do dodania! Radzę przeczytać- bardzo mądry artykuł, który dziś znalazłam.

[link widoczny dla zalogowanych]

I na tym faktycznie trzeba zakończyć naszą dyskusję:D
Krwawa, szkoda, że nie znamy się w realu. Zawsze tak jest, że najfajniejsze osoby spotyka się w internecie. I jest małe prawdopodobieństwo, że kiedykolwiek spotka się je w rzeczywistości...

Wronia · Oceniająca

Skończmy, ale ja też muszę wypowiedzieć ostatnie moje słowo :D.
Odpowiadam Ci owszem, argumentem nie z najwyższej półki, na argument również nie z najwyższej półki. Sugerujesz, że takie dziecko czułoby się źle przeze mnie, a to zupełnie mija się z prawdą. Czyżbym miała tak samo odrzucać dzieci rodziców, którzy się rozwodzą, czy dzieci nieślubne, tylko dlatego, że nie popieram takiego stylu życia. Ajajaj, głupia nie jestem.

Diana · Oceniająca

Nie ma sprawy. Po prostu tam jest w naprawdę porządny sposób napisane to, co ja usilnie chciałam powiedzieć i zabrakło mi słów.
Teraz naprawdę skończmy ten temat:)

Aniss

Och, jaka błoga cisza:) A do Krawawej: W takim razie ja też jestem chora, bo do psa gadam conajmniej 100 razy na godzinę, a do siebie bez przerwy:) A to, że najfajniejsze osoby spotyka się w sieci, nic dziwnego, po prostu nasze wady często odpływają z nurtem rzeki:) A zauważyłyście, że, nawet się nie znając, dobrałyśmy się w miarę idealnie? Jakoś tak po sposobie oceniania domyśliłyśmy się, że jesteśmy podobne i teraz dobrze się dogadujemy, co nie?

Diana · Oceniająca

Być może. Ja jeszcze się nie wypowiadam, bo za mało oceniłam:D
I za krótko jestem w ocenialni:)
Ja nie wiem, czy jestem chora w takim stopniu, jak wy. Ja potrafię tarzać się ze śmiechu, by za chwilę, bez jakiegoś szczególnego powodu, popadać w melancholię...
I też gadam do siebie, ale w myślach. Prowadzę długie monologi, a czasami kłócę się ze wszystkimi moimi ,,ja".

Wronia · Oceniająca

Nie musimy być takie same, ważne, że się uzupełniamy ;D.

(jeszcze nie przeczytałam).

Krwawa · Oceniająca

To nie było argumentem, tylko skromnym spostrzeżeniem.
Sugerujesz to w tym miejscu:

Diana · Oceniająca

Ja też jestem leniwa, nawet bardzo bardzo. I nigdy nie dotrzymuję swoich własnych obietnic. I oczywiście, jak jestem sfrustrowana (patrz. moja ocena), to zaczyna mi sie wszystkiego odechciewa. I jak zaczne, muszę skończyć, nieważne, z jakim rezultatem.
PS. Jesteś taka dobra z informatyki itp? To może nauczysz mnie wklejać HTML na ocenialnię? :D

Krwawa · Oceniająca

O matko, akurat w HTML Ci nie pomogę ;)

Diana · Oceniająca

No to świetnie. Więc mam do wyboru- albo link niebieski, nie otwierający się w osobnej karcie, albo brak linka konkretnego...
Tak, to ja się uczyłam durnego języka HTML, że co? Taka jest podzięka technologii komputerowych dla mnie? ;/

Krwawa · Oceniająca

Ech, pewnie masz Mozillę, co? Też mam z tym problem ;)
Spróbuj Explorerem, czasem się udaje...

Aniss

A ja używam Opery i ani szablon nigdy mi się na blogu nie rozjeżdża, ani większych problemów nie posiadam, więc raczej nie pomogę Smile

Nimfa Drzewna · Oceniająca

Moje alter-ego nie ma jednego ustalonego imienia, ani postaci... Zresztą to ono częściej mówi do mnie (też zwracając się różnymi nazwami). Ech, Krwawa, nie wiem jak ty to czujesz, ale dla mnie nie ma nic bardziej irytującego, niż własne, osobiste alter-ego!! Chociaż czasem jest całkiem przyjemne, kiedy mnie pociesza...
O matko! Nawet w sieci przyciągam do siebie samych psycholi, jakim sama jestem, i jak tu znormalnieć! Myślę, że nie muszę Ci tego tłumaczyć, byś potraktowała to jako komplement, zwłaszcza, że do tej pory odniosłam wrażenie, że raczej lubisz swoją "psycholskość". Ja właściwie nie chcę tak naprawdę "znormalnieć". Tylko żeby mi się to nie pogłębiło... Do stopnia: schizofrenii, gadania do siebie, samobójstwa lub zabójstwa. A tak poza tym, to OK. W miarę. Częściowo. No dobra, znormalnieć - trochę. Mogłabym.
Miałaś rację, ja też dostrzegam sporo tych wspólnych cech.

Krwawa · Oceniająca

Masz rację, moja choroba psychiczna absolutnie mi nie przeszkadza. Nie możesz z czymś wygrać? Pokochaj to.
Nigdy, przenigdy nie chciałabym być normalniejsza - to byłoby dla mnie końcem świata. Z drugiej jednak strony, gdybym 'znienormalniała' jeszcze trochę, faktycznie mogłoby się to stać zauważalne dla postronnych. W zasadzie już jest, ale od biedy można to zakwalifikować do tak zwanego popadania w skrajności, tudzież indywidualizowania się.
Jeśli zaś chodzi o moje alter-ego, uważam je za chore na łeb (jeszcze bardziej, niż ja) i przerażające (ale nie dla mnie). Kocham je obsesyjnie i irytuje mnie chyba tylko tym, że nie ma własnego ciała. Gdyby je posiadało, najpewniej straciłabym dla niego głowę. Znaczy się, już straciłam. Ale wtedy wszyscy by o tym wiedzieli. No, nieważne.
Ech, to brzmi jak rozdwojenie jaźni. Dobrze, że jeszcze od czasu do czasu zdaję sobie z tego sprawę.